Okul zamanı Garanti Bankası çağrı merkezinde çalışıyorum, vardiyam 23:00'te bitiyor. Cuma ve Cumartesi geceleri koşar adımlarla Taksim'e gidiyorum. O akşam canımız kimi isterse canlı canlı onu izliyoruz. Sonra ben "tam zamanlı" çalışmaya geçiyorum, canlı eğlencelerimiz için ayarlamalar yapmam gerekiyor; en güzel aktivite neyse onu seçiyoruz ki emekler boşa gitmesin. İşte tam bu zamanlara geliyor ayda en az iki kez Vega performansı seyretmelerim. İkinci albümlerini çıkardıkları 2002 yılında ben çok fena terkedilmiş olduğum için şarkılar içime içime işliyor, gidiyoruz, dinliyoruz vs vs. Vega, üçüncü albümünü çıkarıyor ama ben çok ilgi gösteremiyorum çünkü Vega "popüler" oluyor. Herkesin sevdiği şeylerden soğuma hastalığına yakalanıyorum. Başka işlerde çalışmaya başlıyorum, canlı müzik arkadaşlarım kendi dünyalarına çekiliyorlar. Ve ben Vega'dan iyice kopuyorum.
Geçen Perşembe "Yarın Bronx'ta Vega konseri varmış" haberini alınca "Aaa süper gelirim" diyorum. Anılarım canlanacak, Bronx'a gideceğim, "oley", "süper" nidaları var içimde. Gidiyorum, ama Bronx benim Bronx'um degil, sahne aynı yerde ama diğer herşey değişmiş. Sahnede hiç sevmeyeceğim şarkıları çalan bir ön grup, bitsin istiyorum. Bitemiyor. 23:00 yerine 00:30'da çıkıyor Vega. Etrafımdaki kalabalık, müthiş bi heyecana kapılıyor. Müzik dinlemeye gelmemişler, niyetler bambaşka. Vega dinleyen kızların bam telini yakalayan erkekler mi dersiniz, kız kıza gelip sahne kurulurken setliste bakıp "aaağğğrrr bu sabahların bir anlamı da vaaarr" diye ağlayanlar mı dersiniz, her telden var. Şarkılarını eskisinden daha güzel bir performansla çalmaya başlayan Vega'yı ne yazık ki yanımdaki arsız topluluktan dolayı üçüncü şarkıda dinlemeyi kesiyor ve mekandan koşarak uzaklaşıyorum.
Kendimi cenderede hissettirerek danseden kedi göz eyelinerı çekmiş kızlara nefret kusarak yürüyorum İstiklal Caddesi'nde.
Çok isterdim, "harikaydı" demeyi ama yanındaki dinleyene temas etmeden eğlenmeyi beceremeyen insanlar yüzünden berbat bi gece geçirdim.
Aslı
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder